school by art

Ένα βίντεο με μια συλλογή πινάκων. Η σύνθεση εικόνων και ήχου είναι υποβλητική...   Rino Stefano Tagliafierro  

« Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα ».   Οράτιος Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν « αυδή ». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες» , όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που « ελάλουν ώς αηδόνες ».   Πηγή: http://blogs.sch.gr/stratilio/archives/3211

Επειδή δεν αντέχω άλλη Βέμπω, θέλω να σας παραπέμψω σε ένα τραγούδι, το οποίο, αν και γεννήθηκε στα χρόνια της Κατοχής, οι περισσότεροι το έχουν χιλιοτραγουδήσει χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του.  Είναι η "Συννεφιασμένη Κυριακή" του Τσιτσάνη. Πρώτα ας δούμε τι λέει ο δημιουργός της Βασίλης Τσιτσάνης στον Χατζηδουλή, 1979: «Κατά την περίοδο της κατοχής στη Θεσσαλονίκη εμπνεύστηκα και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή». Και μου έδωσε την αφορμή ένα από τα τραγικά περιστατικά που συνέβαιναν τότε στον τόπο μας, με την πείνα, τη δυστυχία, το φόβο, την καταπίεση, τις συλλήψεις, τις εκτελέσεις. Το κλίμα που μου ενέπνευσε τους στίχους, μού ενέπνευσε και τη μελωδία. Βγήκε μέσα από τη «συννεφιά» της κατοχής και την απελπισία που μας έδερνε όλους. Παρόμοια λέει και στον Λιάνη: «ήταν εκείνα τα καταραμένα Χριστούγεννα της κατοχής…[προφανώς του 1943]. Γύριζα από την ταβέρνα χαράματα [κι όμως, επί κατοχής, απαγορεύονταν τις νύχτες η κυκλοφορία] και πάνω στο παγωμένο χιόνι ήτ...

Η εσωτερική σύγκρουση συχνά απασχολεί την ποιητική πένα. Καθώς προσπαθεί ο άνθρωπος να βρει   τον εαυτό του ανακαλύπτει ότι οι πολυεπίπεδες πλευρές της προσωπικότητας είναι συχνά αντιφατικές. Μπορείτε να αναγνωρίσετε τον διάλογο με το δικό σας εαυτό; Χαλί Γκιμπράν, οι επτά Εαυτοί Στη σιωπηλότερη ώρα της νύχτας, καθώς έγερνα μισοκοιμάμενος, οι εφτά εαυτοί μου κάθησαν αντάμα και, ψιθυρίζοντας, έτσι κουβέντιαζαν: Πρώτος Εαυτός: Εδώ, σ’ αυτό τον τρελό μέσα, κατοίκησα όλα μου ετούτα τα χρόνια, χωρίς άλλο να κάνω παρά ν’ ανανεώνω τον πόνο του, τη μέρα, και να ξαναπλάθω τη θλίψη του, τη νύχτα. Δεν αντέχω πια τη μοίρα μου κι επαναστατώ, από ‘δω και πέρα. Δεύτερος Εαυτός: Η δική σου μοίρα είναι καλύτερη από τη δική μου, αδερφέ, γιατί δικό μου γραφτό: να ‘μαι ο χαρωπός εαυτός του τρελού τούτου. Γελώ με το γέλιο του και τραγουδώ, τις ώρες της χαράς του και με τρισφτερωμένα πόδια χορεύω τις λαμπερόσπιθες σκέψεις του. Εγώ θα ‘πρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην υ...

Φεγγάρι μυστηριακή πηγή έμπνευσης Όταν ο έναστρος ουρανός του Βαν Γκογκ ζωντανεύει...  [Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα...] Καρυωτάκης Kώστας  Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό. Kάποια χρυσή, λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά. Kαι στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη. Στα χέρια το παλτό, στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. Hλεκτρισμένη από φιλήματα θα 'λεγες την ατμόσφαιρα. H σκέψις, τα ποιήματα, βάρος περιττό [ Πώς με κοιτάζει έτσι...] Γώγου Κατερίνα  Πώς με κοιτάζει έτσι αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...  Πώς θροΐζει μέσα μου αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...  Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά δείχνει παντού και πουθενά τι θέλει το φεγγάρι...  Ποιανού αλόγου τρελ...

Ποια αγάπη είναι η αληθινή; Αυτή που περιμένουμε ως μοναδική μία και πραγματική; Κι αυτή που κάθε στιγμή περνάει δίπλα μας; Είναι μυστήριο ή τρέφεται απ' την απλότητα; Mais la vie sépare ceux qui s’ aiment Tout doucement, sans faire de bruit Et la mer efface sur le sable les pas des amants désunis…    

Μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια...