school by art

Ένας άνθρωπος περπατούσε στα σοκάκια μιας επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο στη διάθεσή του και κοντοστεκόταν λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία. Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σ’ ένα ταπεινό κατάστημα με λευκή την ταμπέλα του. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο στο σκούρο κρύσταλλο, μήπως καταφέρει να διακρίνει κάτι στο εσωτερικό… Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο που στήριζε μια χειρόγραφη ταμπελίτσα. Ήταν μια παράξενη επιγραφή: «Το μαγαζί της αλήθειας».   Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε και σκέφτηκε ότι, πράγματι, ήταν ένα ευφάνταστο όνομα καταστήματος, όμως, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τι πουλούσε. Μπήκε μέσα, πλησίασε τη δεσποινίδα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και ρώτησε: «Συγγνώμη. Εδώ είναι το μαγαζί της αλήθειας;» «Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;» Πράγματι, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι κάτι τέτοιο ήταν δ...

  Ο Παπαδιαμάντης, ο κοσμοκαλόγερος, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται, μέσα από τα χριστουγεννιάτικα διηγήματά του στήνει το σκηνικό χριστουγεννιάτικων εικόνων ως μνήμη παιδικών χρόνων, αποδίδοντας λιτά την ουσία της γιορτής σε μια ατμόσφαιρα κατάνυξης που ουδεμία σχέση έχει με το σύγχρονο καταναλωτικό πλαίσιο. Κάποια από τα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα διηγήματά του που αξίζει να διαβάσετε είναι : " Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη "  " Άνθος του Γυαλού "  "Σταχομαζώχτρα"   " Το Χριστόψωμο " Ο Κ. Βάρναλης επηρεασμένος από το ύφος του Παπαδιαμάντη έγραψε ένα διήγημα με ήρωα τον ίδιο τον Παπαδιαμάντη, τον κυρ Αλέξανδρο. ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους…Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκα...

Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας, για το τι συμβαίνει στην οικογένεια, κι ας το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι μεγάλοι. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος ξένος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα, αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου, γιατί καταλαβαίνουν τη μετοχή τους στην αλήθεια. Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Πού;… Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους. Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.  Μ. Βαμβουνάκη Πηγές : Μ. Βαμβουνάκη " Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης" Γ. Ιακωβίδης, Παιδική Συναυλία (1894). Λάδι σε μουσαμά, 176 εκ. x 250 εκ. Εθνική Πινακοθήκη